ReAT

In Memorian Rick Blankendal,

Op 17 april 2010 is zoals velen al weten heengegaan Rick Blankendal huisarts en ringarts. Rick was overal een gerespecteerd mens met een tomeloze passie voor zijn vak, die voor een ieder altijd klaar stond ook op momenten dat het hem helemaal niet uitkwam. Rick was altijd een hulpverlener ook in zijn privé tijd, tijdens trainingen op de kickboksschool of op feestjes. Ik heb hem beroepsmatig leren kennen als collega en verwijzer, hij werd toen al door zijn duizenden patiënten op handen gedragen. Mijn band met Rick werd steeds sterker temeer omdat we in een gemeenschappelijke hoek zaten in de hulpverlening en we ook veel interesses deelden. Rick heeft twee en half jaar gestreden tegen zijn ziekte, op een manier die ik nog nooit heb gezien, gelezen of heb gehoord.
Hij bleef ondanks de moeilijkste momenten ongelofelijk positief en optimistisch in het leven. Ik heb de eer gehad hem als fysiotherapeut en vriend te mogen revalideren de laatste 9 maanden (3 x per week)  met als doel conditie en kwaliteit van leven te onderhouden. Mijn collega’s en ik hebben vol  bewondering van Rick geleerd hoe je ook in moeilijke en uitzichtloze situaties nog altijd kan blijven lachen en energie kan geven aan je medemens. Hij heeft heel veel pijn geleden, veel lichamelijke ongemakkenen doorstaan en ondanks dat altijd weer de therapie afsluiten met humor, een geintje en lachen. Zijn laatste geintje in de praktijk was dat het moeilijk zal worden om zich dit jaar voor de K1 toernooi te kwalificeren.
Rick wilde altijd trainen en werken aan zijn conditie in zijn goede tijd maar ook toen hij ziek was. Hij verzuimde nooit op de therapie, de laatste maanden werd hij gebracht en gehaald door zijn broer Fabian die zich soms ook afvroeg of het wel verstandig was om te trainen, maar Rick wilde trainen. Hij voelde zich daardoor beter en troostte  ons ook dat we ons niet zo druk moesten maken. “Het komt goed” zei hij altijd, ook tot het laatste moment gedroeg hij zich als een huisarts en stelde mensen om hem heen op hun gemak.
Rick kwam soms doodziek naar mijn praktijk voor fysiotherapie en zag nog kans om een toevallige aanwezige kickbokser die hij daar ontmoette, te onderzoeken en advies te geven over zijn geblesseerde knokkels. Zijn laatste gala als ringarts was in Utrecht op 9 januari 2010 (zie foto)op een barkoude, “weeralarm” dag,  waar hij met moeizaam lopen en met veel  pijn optrad alsof er niets aan de hand was, zijn passie voor het vak en liefde voor kickboksen is altijd gebleven. 
 Zijn inzet, mentaliteit en instelling om door te gaan met het leven ondanks dat alle kracht uit zijn lichaam trok was ongelooflijk en voor mij niet te begrijpen. Zijn laatste woorden tegen mij 18 uren voor zijn heengaan in het VU ziekenhuis waren “we gaan vandaag niet trainen, morgen weer” en dat zei hij door zijn zuurstofmasker heen en infuus met pijnstilling in zijn lijf. Met zo’n instelling ben je de grootste topsporter ooit. De strijd die hij verloor lag niet aan hem, de tegenstander was oneerlijk en wreed.

Ik heb op 17 april 2010 een dierbare en goede vriend verloren die ik nimmer zal vergeten.

Rayen Bindraban